Als gespreksleider Andrew Makkinga op de avond van drie mei om een uur of acht de microfoon ter hand neemt, zitten er zo’n 80 mensen in de Mozes & Aäronkerk, de meesten niet wetend wat precies te verwachten van een avond over empathie. In de komende uren krijgen ze een bonte verzameling van sprekers en artiesten te zien die hun gedachten over dit onderwerp delen. Soms door hun ervaringen te delen, zoals Arzu Kökeng, die vertelt over haar vader als jonge Turkse migrant in de jaren zestig, soms hun geschiedenis, zoals Leslie Ebony Perry, die met haar gedicht “I will never forget”, een ode aan de civil rights movement en mensen met ‘freedom in their minds’, ons wijst op de kennis en kracht die we uit het verleden kunnen putten. Ook Fati Benkaddour geeft ons een geschiedenis lesje en deelt feiten met ons waar we onze eigen conclusies uit kunnen trekken.
Lody van der Kamp besluit, nadat we naar een kort interview met Miep Gies hebben gekeken, zijn voorbereide tekst los te laten en te vertellen over zijn bezoek aan het Joods Historisch museum met een jongen die hem ooit de Hitler groet gaf. Daar zagen zij ditzelfde interview, dat begint met de volgende zin: “Die mensen waren in nood en ik kon ze helpen, dan zeg je toch geen nee?” De jongen vertelde hem hierna dat hij ooit zijn hand naar hem opstak omdat hij dacht dat hij stoer was, maar dat hij nu pas echt wist wat stoer is. Niet alleen een ontroerend verhaal, maar ook een voorbeeld dat je dingen kunt veranderen als je de dialoog aangaat.
Ook andere sprekers proberen ons praktische tips te geven over hoe we zelf meer empathie kunnen tonen. Van een simpel groeten van je buren (Jörgen Raymann) tot het openen van je ogen en elkaar werkelijk ontmoeten (Kirsten van den Hul). Ook Jerry Kno’Ledge Afriyie spreekt over het open zijn naar elkaar en mensen niet te snel beoordelen. De huid, zegt hij, is slechts een cadeaupapiertje, uiteindelijk wil iedereen zien wat er in zit.
Tussen al deze sprekers een verzameling artiesten die voor muzikale rustpunten zorgt. Van hiphop en een duet tussen cello en viool belanden we via Marokkaanse rock uiteindelijk bij Raj Mohan, die prachtige verstilde liedjes brengt, slechts begeleid door zijn eigen gitaar en het geluid van de kinderen die spelen op de achtergrond.
Het wordt een avond vol mooie toekomst muziek. Een inspirerende samenkomst van gedachten en ideeën, waarin verschillende ervaringen en standpunten worden gedeeld en iedereen deze gretig tot zich neemt om zo dichter bij elkaar te kunnen komen. Als we naar buiten gaan zijn we vastbesloten om volgend jaar terug te komen en de kerk vol te krijgen. “Over een paar jaar in de Arena” zegt Jörgen Raymann. “I hope you feel it, too”, zingt UNOM.
Dus schrijf het alvast in je agenda: 3 mei 2013, Dag van de Empathie.
