Het verhaal van Rui Jun Luong: “Racisme tegen Aziaten is geen ‘hype’, het is mijn leven”

Het verhaal van Rui Jun Luong: “Racisme tegen Aziaten is geen ‘hype’, het is mijn leven”

Lees hier terug het verhaal van Rui Jun Luong, waarin ze pleit voor meer empathie om discriminatie en racisme te bestrijden. Als Nederlander met een Chinese afkomst, opgegroeid in Friesland, deelt ze haar verhaal over het racisme dat zij en haar gemeenschap moeten ondergaan.

Mijn naam is Rui Jun Luong, ik ben 24 jaar en ik ben geboren in Nederland. Ik ben opgegroeid in Friesland en mijn ouders zijn Chinees. Ik ben een Chinese Nederlander.

Ik ben mij ongeveer twee jaar geleden online gaan uitspreken over racisme en discriminatie tegen Aziaten. Veel mensen denken dat het racisme en discriminatie tegen Aziaten nu pas is begonnen, maar helaas heb ik hier mijn hele leven mee te maken gehad. Nee, dit is geen “nieuws”, “trend” of “hype”, dit is mijn leven. Mijn verhaal is een van vele verhalen. Ik ben blij dat ik hier de kans krijg om mijn verhaal te kunnen vertellen. Dankjewel daarvoor.

In mijn eerste jaar van de kunstacademie ben ik mijn roots gaan onderzoeken: het verhaal van mijn vader, die gevlucht is uit Vietnam na de oorlog, voor een beter leven. De geschiedenis heeft de wereld om ons heen gevormd. Ik ben gaan inzien hoe belangrijk de geschiedenis is, want wat mijn ouders en grootouders hebben doorgemaakt heeft mij ook gevormd tot wie ik ben.

Taboe
Het is in mijn cultuur erg moeilijk om over gevoelige onderwerpen te praten, omdat je eigenlijk niet spreekt over je gevoelens maar deze onderdrukt. Alsof deze gevoelens niet bestaan. Het is nog steeds een taboe. De generatie van mijn ouders heeft zich niet uitgesproken over wat zij voelen. Maar ze hebben keihard gewerkt voor een beter leven. Ze hebben een overlevingsmentaliteit. Wanneer je je best doet op school, hard werkt, en een goede baan hebt dan komt het wel goed, zeiden ze.

Mijn moeder heeft mij afgelopen week nog gevraagd of het wel kan dat ik mij over racisme en discriminatie uitspreek, ze is bang dat er wat gebeurt met mij. Want in China heb je geen vrijheid van meningsuiting. Daar zul je moeten zwijgen.

Wat is vrijheid? Wanneer je het gevoel hebt dat je je niet kan uitspreken, ook in een land als Nederland? Geen problemen veroorzaken, maar hard werken, dan komt het goed. Negeren, vergeten en doorgaan, om jezelf te beschermen. Ik heb het ook gedaan. Want ik had eerder nooit echt teruggekeken naar mijn verleden. Het is te pijnlijk.

Racistische grapjes
Ik realiseerde mij dat het al vroeg begon, racisme en discriminatie tegen mij. Op de basisschool werd ik benadeeld door hoe ik eruit zie. De kleur van mijn huid, mijn zwarte haren en vorm van mijn ogen. Ze riepen: “poepchinees, ching chang chong”, en ze maakten grappen over mijn naam. Dat mijn naam kwam van het geluid, wanneer pannen van de trap worden gegooid.

Dat ik op negenjarige leeftijd werd uitgescholden door een moeder op het schoolplein voor “kutchinees”, omdat zij mij voor iemand anders aanzag. Niemand deed er wat tegen. Want “wat maakt het uit, al die Chinezen/Aziaten lijken op elkaar”.

Dat ik jaren lang daarna ook werd gepest op de middelbare school, door allerlei verschillende soorten mensen. Nee, het waren niet alleen witte Nederlanders, maar ook andere etniciteiten, en door bijvoorbeeld een Chinees meisje dat geadopteerd is.

Dat wanneer ik voor mezelf opkwam, of er iets van zei, gezegd werd dat het maar een grapje was. De waterballonnen die alleen naar mij werden gegooid, de pijn die ik voelde van binnen: was dit dan maar een grapje? Heb ik dan geen humor?

Minderwaardigheidscomplex
Ik kreeg een minderwaardigheidscomplex. Ik schaamde mij voor wie ik was en voor mijn cultuur. Wanneer ik bijvoorbeeld bapao meenam naar school, at ik het stiekem op. Bang dat iemand er wat over ging zeggen: gadverdamme, is dat kat of hond wat je eet? Dat het vies is en stinkt.

Ik hoopte op een dag wakker te worden en als ik in de spiegel te kijken om te zien dat ik een witte Nederlander ben. Wat je zag in de media, op tv, en in tijdschriften: dat ben ik niet. Ik zag mezelf niet. Ik had geen rolmodellen tegen wie ik opkeek, of die op mij leken. Ik werd uitgelachen en continu benadeeld: op straat, op school, en ook tijdens werk. Eraan herinnerd dat ik hier niet thuis hoor. Dat ik terug moet naar mijn eigen land.

Het doet mij pijn om dit te zeggen, het doet pijn dat er tot de dag van vandaag eigenlijk weinig is veranderd. Ik krijg nu nog opmerkingen: dat ik mij aanstel en dat het maar een grapje is. Niemand kijkt ervan op, in het dagelijkse leven, maar ook in de media. Het is genormaliseerd in de samenleving.

Covid-19 is geen excuus om racistisch te zijn
Door het Coronavirus, hebben mensen nu ook weer wat extra’s om te zeggen tegen Aziaten. En nee, het is geen excuus om racistisch te zijn.

Ik vind dat iedereen gelijkwaardig behandeld dient te worden, en daar strijd ik voor. Door bewustwording te creëren voor dit genormaliseerd probleem. Zodat niemand zich meer zo voelt, zoals ik mij heb gevoeld. Dat de geschiedenis niet nogmaals voor de zoveelste keer wordt herhaald.

Racisme is een ziekte, en ik ben meer bang voor het racisme dat ik krijg, dan voor het Coronavirus.

Empathie als medicijn
De aanvallen worden steeds erger en fysieker. Ik ben bang voor elk bevooroordeeld persoon. Vooral nu, wanneer je op straat bent weet je niet wat er gaat gebeuren en waartoe iemand in staat is.

Voor racisme is er een medicijn: empathie.

Ik hoop voor meer empathie naar elkaar, dat we elkaar beter kunnen begrijpen en van elkaar kunnen leren. Ik hoop dat er een tijd komt, zonder dat je wordt beoordeeld op de kleur van je huid, hoe je eruit ziet, maar dat je wordt beoordeeld op je karakter.

Ik hoop dat er een tijd komt dat je niet wordt nageroepen op straat, niet denigrerend wordt behandeld door je uiterlijk, gender, etniciteit of sexualiteit. Ik hoop dat jij trots kan zijn op wie je bent, waar je van houd, en wie je lief hebt. Ik hoop dat ik, maar ook jij, hier een steentje bij kan dragen.

Dankjewel.

Over 3 Mei Dag van Empathie
Jaarlijks organiseert Stichting Nederland Wordt Beter in samenwerking met Pakhuis de Zwijger op 3 mei de Nationale Dag van Empathie. In een gevarieerd programma met speeches, muziek en poëzie delen Nederlanders hun verhaal met Nederland. De Dag van Empathie is bedoeld om mensen in aanraking te brengen met verhalen van hun stads- en landgenoten, met wie ze wellicht op het eerste gezicht weinig gemeen lijken te hebben. Maar wanneer je elkaar ontmoet, blijk je meer van jezelf in de ander te herkennen dan je dacht. Meer info: www.dagvanempathie.nl

Bekijk de video van de speech terug van Rui Jun Luong via:

Pictures by @ludlboterman / Dag van Empathie